روان‌ درمانی یا Psychotherapy  فرآیندی عمیق از تجربه ارتباط بین درمانگر و مراجع است که شاید موضوع اصلی آن برطرف کردن مشکل نباشد؛ بلکه هدف تغییر دنیای درون‌ روانی‌ ای است که هر لحظه در زندگی مراجع نمود پیدا می‌کند. در این نوع درمان فرض بر این است که شناخت الگوها و مکانیزم‌ های روانی، در نهایت، بینشی به وجود می‌ آورد که تغییر دائمی را رقم خواهد زد. وجود همین فرآیند است که جلسات روان درمانی را طولانی‌تر از جلسات مشاوره می‌ کند. اولین ویژگی این نوع درمان بلند مدت بودن آن هاست. علت این اتفاق برای به وجود آوردن بینشی عمیق نسبت به مشکلات هیجانی و درون روانی مراجع است. محتوا و روند افکار و نحوه تاثیر این فکرها بر زندگی فرد، همچنین تاثیر اتفاقات گذشته بر سلامت فکری و هیجانی لحظه حال، سوال هایی است که این نوع درمان به دنبال پاسخ آن هاست. به زبان دیگر، روان درمانی به دنبال ریشه مشکل است نه خود مشکل، شاید همین ویژگی است که تاثیرش را در طولانی مدت پایدار نگه می دارد. روان درمانی، درست مانند مشاوره، انواع مختلفی دارد: درمان های رفتاری شناختی (CBT)، درمان‌‎ های تحلیلی (Psychoanalytic psychotherapy)، درمان های هیجانی (Emotion focused)، درمان های رفتاری (Behavioral therapy) و… می توان گفت روان درمانی هم سخنرانی است و هم آزمایشگاه. روان درمانی سخنرانی است زیرا ابزار و مشاهدات و بینش دریافت می کنید (گرچه در بیشتر موارد درمانگران در واقع سخنرانی نمی کنند.) و همچنین آزمایشگاه است زیرا مشکلات خود را در لحظه آشکار می کنید و با هم روی راه حل کار می کنید. به بیان دیگر، بهترین نتیجه در صورتی به دست می آید که خود واقعیتان را نشان دهید. اگر خود واقعی تان همیشه آماده و منظم نیست باید آن را هم در جلسه ی درمان نشان بدهید.