استرس پس از آسیب یا (Post Traumatic Stress disorder) یا کوتاه شده آن «PTSD»، وضعیتی روانشناختی است که در افرادی بروز پیدا می کند که تجربه اتفاقات آسیب‌ زا و وحشتناک را داشته یا از نزدیک شاهد آن بوده اند. بلایای طبیعی، تصادفات سنگین، حمله‌های تروریستی، جنگ، تجاوز، و به صورت کلی هر اتفاقی که امکان سازگاری را از سیستم روانی سلب کند، در این دسته قرار می گیرد. در گذشته نام های زیادی برای این وضعیت وجود داشت. برا مثال «فرسودگی جنگ» (Combat Fatigue) عبارتی بود که بعد از جنگ جهانی دوم مصطلح شد. اما امروزه می دانیم که این وضعیت فقط به تبعات بعد از جنگ محدود نمی شود و طیف وسیعی از اتفاقات را در بر می گیرد. PTSD در تمام افراد از تمام نژادها و ملیت ها، با هر سن و سالی، امکان ظهور دارد. تخمین زده می شود که از هر یازده نفر، یک نفر به این اختلال، در طول عمر خود، مبتلا خواهد شد. همچنین، زنان دو برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به این وضعیت هستند. افرادی که به PTSD یا استرس پس از آسیب دچار می شوند از خاطرات و احساسات آزارنده ای رنج می برند که یادآور آن اتفاق وحشتناکی است که تجربه کرده اند. مرور چند باره خاطرات ناخوشایند و هجوم این خاطرات به آگاهی، از مشخصه های اصلی این اختلال است. کابوس های شبانه، ترس و خشم، احساس جداماندگی و غریبه بودن با دیگران از نشانه های دیگر هستند. افرادی که دچار PTSD شده‌اند، از اتفاقات و موقعیت هایی که یادآور آن خاطره اصلی ناخوشایند است، دوری می کنند. تحریک پذیری شدید در مقابل محرک های خنثی یا جزیی از نشانه های مهم دیگری است که این اختلال با خود به همراه می آورد. برای اینکه PTSD را تشخیص دهیم، وجود حادثه ناگوار الزامی است؛ در حقیقت این پاسخی است که روان انسان به تجربه ای می دهد که از ظرفیت آن خارج است. نکته مهم اینجاست که حتی اگر مستقیم با این موقعیت ها در تماس نباشیم و به صورت واسطه با آن روبرو شویم، امکان قرار گرفتن در وضعیت PTSD باز هم مطرح است.