پژوهش ها نشان داده اند که میلیون ها نفر در آمریکا (1 نفر از 40 نفر) درگیر اختلال OCD (وسواس-بی اختیاری) هستند. اختلال وسواس چهارمین اختلال رایج دنیاست که می تواند در تمام سنین قابل مشاهده باشد اما، معمولا از سنین کمتر شروع به آشکار شدن می کند. افراد ممکن است نشانه های این اختلال را با شدت های بسیار متفاوتی تجربه کنند. اما سازمان بهداشت جهانی، اختلال وسواس-بی اختیاری را در لیست 10 وضعیتی که بیشترین ناتوانی را در زمینه عملکرد فرد در زندگی و حصول نتایج به بار می آورند، قرار داده است. متاسفانه بسیاری از افرادی که نشانه های این اختلال را تجربه می کنند، از وجود آن آگاه نبوده و نمی دانند که درمان های مرتبطی با وضعیتی که در حال تجربه کردن آن هستند، وجود دارد. به علاوه، به خاطر احساس شرمی که نسبت به این علائم دارند، نمی گذارند کسی متوجه وجود اختلال وسواس در آن ها شود و به سمت درمان و آنچه نیاز دارند، نمی روند. اولین کاری که می توانیم بکنیم به دست آوردن شناختی درست از اختلال OCD است. بنیاد بین المللی OCD، وسواس-بی اختیاری را اختلالی از انواع اختلالات اضطرابی تعریف می کند که افراد مبتلا در چرخه ای معیوب از وسواس های فکری (افکار، تصاویر و انگیزه هایی ناخوشایند و ناخواسته که موجب تجربه احساس شدید پریشانی و اضطراب می شود) و وسواس های عملی (رفتارهایی که فرد مجبور است انجام دهد تا از دست افکار وسواسی و یا اضطرابی که دارد، خلاص شود) گیر افتاده اند. به نظر می رسد که نقصی در عملکرد سیستم هشدار مغز این افراد وجود دارد که باعث می شود این افراد مدام و در شرایطی حتی امن، احساس خطر کنند و دچار برانگیختگی شدید شوند.