اختلال تغذیه یک وضعیت روانشناختی است که با عادت های ناسالم، وسواس گونه یا آسیب زا تعریف می شوند. به طور کلی، اختلال تغذیه با دو نشانه فیزیکی و هیجانی شناخته می شوند که بولیمیا (پرخوری همراه با استفراغ) و آنورکسیا (کم خوری) انواع تشکیل دهنده این اختلال هستند. البته انواع دیگری هم وجود دارند؛ اما در این مقاله به معرفی این دو نشانه اکتفا کرده ایم. اختلالات تغذیه در کشورهای ثروتمند شیوع بیشتری دارد تا کشورهای فقیر؛ اما فقط مختص آن ها نیست. کسانی که معمولا با این اختلال دست و پنجه نرم می کنند، دختران نوجوان و خانم هایی با سنین پایین تر هستند؛ اما به صورت کلی در جنس های دیگر با سنین مختلف، امکان بروز دارد. اختلال تغذیه بسیار طاقت فرساست و تمرکز فرد مبتلا را به خوردن یا نخوردن وسواس گونه، مشغول می کند. فاکتورهای ژنتیکی، فشارهای اجتماعی و بین فردی و داشتن تاریخچه خانوادگی از عواملی است که پیش بینی کننده این اختلال هستند. دلمشغولی ها و فشارهای اجتماعی مبنی بر داشتن اندام متناسب، صفات شخصیتی، کمالگرایی و وسواس نقش بسیار مهمی در این اختلال بازی می کنند، که در بعضی مواقع با افسردگی و اضطراب نیز همزمان می شوند. درمان این اختلال ساده نیست. مشکلات فیزیکی همراه با این اختلال باعث می شود که به یک گروهِ درمانگر برای درمان نیاز داشته باشیم. روانشناس، پزشک، متخصص تغذیه برای درمان همه جانبه و کامل باید حضور داشته باشند.