بیش‌ فعالی چیست؟ نقص و بیش‌ فعالی توجه (Attention-deficit/hyperactivity disorder)، یا به اختصار ADHD، اختلالی عصبی رفتاری (Nurobehavioral) است که بی‌ توجهی، حواس‌ پرتی، بیش فعالی و رفتارهای تکانه‌ ای (رفتارهای آنی بازداری نشده)، نشانه های اصلی آن را تشکیل می‌ دهند. این اختلال از شایع‌ ترین اختلال های دوران کودکی به حساب می آید، با تخمین همه‌ گیری 5 تا 11 درصد کودکان. در بزرگسالان شیوع این اختلال به مراتب کمتر است، با تخمین همه‌ گیری 2 تا 5 درصد. نشانه های بیش فعالی نشانه های ADHD یا بیش فعالی می تواند دردسرهای زیادی در حوزه های مختلف ایجاد کند. شغل، مدرسه، کارهای خانه، روابط و… همه از جمله این حوزه ها هستند. خوشبختانه درمان هایی وجود دارند که اثربخشی آن ها برای بهبود دادن نشانه های ADHD  اثبات شده است. هر فرد مبتلا به این اختلال می تواند راهبردهای مقابله‌ ای (Coping Skills) را یاد بگیرد که با کمک با آن ها مشکلات برآمده از این اختلال را مدیریت و استعدادهای خود را شکوفا کند؛ همان طور که افراد بسیاری موفق به انجام این کار شده‌ اند. شکل و شمایل بیش‌ فعالی افراد مبتلا به ADHD برای انجام دادن کارها و تکالیف مختلف، تمرکز کافی ندارند و حواس آن ها به‌ راحتی پرت می شود. کودکان مبتلا، ممکن است رفتارهایی مثل نافرمانی، خرابکاری، ناسازگاری با والدین، همسالان یا معلم ها را از خود بروز دهند. از طرفی دیگر، بزرگسالان نشانه هایی مثل بی‌ قراری را در رفتار خود نشان می دهند؛ اگر این نشانه ها با رفتارهای تکانه‌ ای هم همراه باشد، منجر به تصمیم‌ گیری های عجولانه ای می شود که گاهی نتیجه مخرب آن در سراسر زندگی فرد بازتاب پیدا می کند. برای هر دو گروه کودک و بزرگسال، گاهی کارکردهای اجرایی (برنامه‌ ریزی، کنترل هیجان و تصمیم‌ گیری) هم تحت‌ تاثیر قرار می‌ گیرند. بیشتر افراد مبتلا یا نشانه های بیش‌ فعالی (Hyperactivity) را از خود نشان می دهند یا نشانه های بی‌ توجهی (Inattentive)؛ اما گاهی ممکن است که هر دو این نشانه ها هم‌ زمان بروز پیدا کنند که برای آن اصطلاح ADHD را انتخاب کرده‌ ایم.