توسعه فردی فرآیندی است که توانایی و پتانسیل های افراد را در زندگی بهبود می بخشد. رضایت از زندگی، سلامت روان، توانایی های شغلی، رفتارهای مقابله ای سالم و مولفه های بی شمار دیگر در سایه توسعه فردی رشد می کنند. این فرآیند توسعه محدود به دوره ای خاص از زندگی انسان ها نیست و در تمام مرحله های زندگی، انسان نیاز به آموختن و رشد کردن را حس می کند. همیشه چیزهای جدیدی برای آموختن وجود دارند. اما با توجه به عمر محدود ما، باید چیزهایی را فرا بگیریم که در توسعه فردی ما موثر است. هرکدام از ما بالقوه توانایی هایی داریم که از دیگران متفاوت است. خاک سرشت ما در بعضی ویژگی ها حاصلخیز تر از ویژگی های دیگر است. اما این فرآیند به شناخت نیاز دارد. برای استفاده تمام و کمال از توانایی های خود، لازم است که اول با آن ها آشنا شویم. آن ها را به آزمون و خطا دعوت کنیم. بعد از اطمینان از حاصلخیزی، شروع به کاشتن بذرهایمان کنیم. مفهوم توسعه فردی در روانشناسی از دیدگاه های گوناگونی بحث شده‌اند. هرکس تعاریف خودش را از این مفهوم دارد. به وسیله‌ی آن تعریف مسیر انتخابی خودش را برای رسیدن به کمال تعریف می کند. نمیخواهیم از مسیر صحبت کنیم چون کاملا سلیقه ای است؛ اما از مقصدی صحبت می کنیم که بین همه آن ها مشترک است: یعنی شناخت خود و استفاده بهینه از توانایی ها در جهت زندگی بهتر و روانی سالم تر. برای جمع بندی و کوتاه کردن صحبت، تنها یک نمونه از نظریه های موجود در روانشناسی به بحث می گذاریم: آبرام مازلو (1970) هرمی را معرفی کرد که فرآیند خود شکوفایی افراد را به خوبی به تصویر می کشد؛ هرمی به نام «سلسله نیازهای مازلو». نیازهای هرمی شکلی که در قسمت پایین آن نیازهای ساده و ابتدایی قرار دارند. هرچه به نوک هرم نزدیک تر می شویم. نیازها شکل و شمایل پیچیده تری به خود می گیرند. مازلو هدف غایی انسان را خودشکوفایی می دانست؛ یعنی تبدیل شدن به انسانی که ظرفیت و استعداد آن را داریم. برای رسیدن به این مرحله، اما، نیازهای اولیه ای وجود دارند. اگر این نیازها اقناع نشوند، مجالی برای ظهور خودشکوفایی نخواهد ماند.