شخصیت یا معادل لاتین آن، personality، از واژه پرسونا (persona) به معنی نقاب وام گرفته شده است. در ابتدایی ترین تعریف آن، باید از الگوی مشخص در احساسات، رفتار و افکار صحبت کنیم که باعث تمایز یک فرد از دیگری می شود. شخصیت انسانی پیچیده و چندوجهی است. از ویژگی های عجیب‌ وغریب گرفته تا درونگرایی و برونگرایی، از انرژی بالا تا سرسختی و استقامت، همه در زیر سایه شخصیت معنی پیدا می کنند. شخصیت یعنی روش متمایز هر نفر در تفکر، رفتار و احساسات او. همچنین ترکیبی از ویژگی های ذاتی تثبیت شده (درونی) و فاکتورهای محیطی (بیرونی) است که در اثر تجربه در طول عمر حاصل می شود. هرچند ممکن است دستخوش تغییراتی شود؛ اما صفات اصلی آن در طول زندگی از پایداری بالایی برخوردارند. با اینکه تعداد بی شماری از ویژگی های مختلف وجود دارد که با ترکیب شدن با یکدیگر، مجموعۀ پیچیده تری از شخصیت را تشکیل می دهند، مردم همیشه در تلاش بودند تا طبقه بندی دقیقی از شخصیت و انواع گوناگون آن داشته باشند، حداقل این رسم از زمان بقراط و تقسیم‌ بندی معروف او (سودا، صفرا، بلغم، دم) وجود داشته است. امروزه، روان‌شناسان آن را به پنج عامل بزرگ تقسیم می کنند که به «نظریه پنج عامل بزرگ شخصیت» هم معروف است. در این نظریه پنج ویژگی بزرگ معرفی می شود که هرکدام از زیرمقیاس های به‌ خصوصی برخوردار است، هحچنین از ترکیب این عامل ها با یکدیگر، ویژگی های جدیدی سر بیرون می آورند. برون‌ گرایی، روان‌ رنجوری، استقبال از تجربه جدید، سازگاری و وظیفه‌ شناسی، فاکتورهای تشکیل دهندۀ این نظریه هستند.